Daniel Douglas (Dedemsvaart, 1984) groeide op te midden van het Nederlandse platteland, met de lage horizonten en dramatische luchten die eeuwen geleden al door de 17e‑eeuwse meesters werden vastgelegd. Al jong wist hij dat hij graag kunstschilder wilde worden. Na een voorbereidend jaar aan de kunstacademie leerde hij bij Maarten Welbergen de basis van olieverf en verhoudingen, waarna hij zijn opleiding vervolgde aan de Florence Academy of Art in Italië. Daar verdiepte hij zich in klassieke teken- en schildertechnieken en verfijnde hij zijn vermogen tot observatie. Douglas’ werk is overwegend realistisch en omvat landschappen, stillevens en portretten, waarin licht en natuur een centrale rol spelen. Daarnaast onderzoekt hij in een reeks schilderijen het fenomeen pareidolia: het vermogen van de mens om in toevallige vormen gezichten of figuren te herkennen. In deze werken vloeien verbeelding en werkelijkheid samen, en wordt de kunsthistorische traditie op verrassende wijze nieuw leven in geblazen.